Gisteren heb ik dus een darmonderzoek gehad, oftewel een Coloscopie (ook wel endoscopie genoemd).
Ik heb dagen niet kunnen slapen van de zenuwen.
Het begon de dag ervoor... 2 liter laxeermiddel opdrinken
Dat was zo smerig.... gelukkig mocht ik het een beetje mengen met ranja, maar toch was het nog erg vies.
De dag van het onderzoek moest ik s'ochtends nog 2 liter laxeermiddel drinken, maar op een 1 of andere manier vond ik het toen minder vies... erg vreemd.
Mijn vader heeft mij gisteren om half 1 naar het ziekenhuis gebracht.
Daar moest ik me melden op de dagverpleging.
Na een kwartiertje in de wachtkamer te hebben gezeten moest ik een paar vragen beantwoorden.
Het is belangrijk dat je een week voor het onderzoek geen griep hebt gehad en dat je darmen leeg zijn (vandaar de laxeermiddel).
Daarna werd ik naar mijn kamer gebracht en moest ik een nachthempje aandoen.
Mijn vader is toen weer even terug gegaan naar zijn werk, omdat hij verder toch niks kon doen.
Om half 2 werd ik naar de operatiekamer gereden.
De zenuwen gierden door mijn keel
Daar aangekomen bracht de verpleegster een infuus aan... maar toen begon de ellende....
Eerst probeerde ze mijn linkerarm, maar ze kon de ader niet duidelijk zien... toch prikte ze het infuus.
Omdat ze dat niet vertrouwde liet ze de arts zelf kijken.... die vertrouwde het ook niet en probeerde mijn rechterarm.
Weer werd er in mijn arm geprikt.
Om te controleren of het infuus goed zat spoot hij er een zoutoplossing bij.
Als dat pijn deed zat het infuus verkeerd... en het deed pijn
Wéér het infuus er uit en nu was mijn rechterhand aan de beurt... en dat deed toch pijn... het leek wel of de naald over mijn bot heen ging.
Ik ben niet kleinzerig, maar nu gilde ik toch even.
En weer haalde hij het infuus eruit en probeerde het weer op dezelfde plek... weer verkeerd
Uiteindelijk had de verpleegster toch een ader gevonden in mijn linkerarm...
Gelijk erna spoot ze het slaapmiddel er in.... maar ja dat had ik niet door, omdat ik dacht dat het weer een zoutoplossing was.
Op het moment dat ik vroeg of het een slaapmiddel was dat ze erin spoot merkte ik het al... ik was al gelijk helemaal duizelig.
Ik moest op mijn linkerzij gaan liggen en de rest.... weet ik niet zo goed meer, wel voelde ik het als de arts bochten maakte in mijn darmen.
Geen prettig gevoel kan ik je vertellen.
Om kwart over 2 (hoorde ik achteraf) werd ik terug gereden naar mijn kamer.
Daar heb ik blijkbaar anderhalf uur geslapen, maar voor mijn gevoel heb ik de hele tijd wakker gelegen van het gesnurk van mijn buurvrouw.
Om kwart voor 4 werd ik weer wakker en mocht ik eindelijk na meer dan 28 uur weer iets eten.
Daarna mocht het infuus er uit.
Omdat ik de eerste patient van de dag was moest ik even een tijdje wachten op de uitslag van het onderzoek.
Die was opzich niet zo schokkend.
De arts heeft een ontsteking uit mijn darmen gehaald en op kweek gezet.
De uitslag krijg ik volgende week maar hij denkt aan de Ziekte van Crohn (net zoals mijn zus).
Om 5 uur was ik eindelijk thuis, maar ik stond nog te tollen op mijn benen.
Nu, een dag later, ben ik nog steeds duizelig en vergeet ik de tijd steeds
Ik heb steeds het idee dat het veel later is.... maar ja dat gaat wel weer over.
Wat een dag...
