We willen jullie bedanken voor alle steunbetuigingen.
Dat heeft ons heel erg goed gedaan.
Het zal nog zeker een lange tijd moeilijk blijven.
Omdat er veel mensen vragen wat er nou precies gebeurt is, zal ik dat hier even vermelden, zodat ik niet iedereen apart een berichtje hoef terug te sturen.
Wick leek in eerste instantie een allergische reactie in haar keel te hebben, omdat die helemaal opgezwollen was.
Om zaterdagochtend 6 uur werden we wakker van haar omdat ze bijna geen adem meer kreeg.
We zijn gelijk naar de dierenarts gegaan.
Daar heeft ze Prednisilon gekregen en dan zou het binnen een paar uur beter met haar gaan.
Weer thuis leek het ook even beter te gaan, omdat ze ook weer een beetje begon te lopen.
Na een paar uur werd het echter weer erger.
Wij zijn toen weer snel terug naar de dierenarts gegaan.
Hij besloot haar een nachtje op te nemen om haar in de gaten te houden en af en toe water te geven, omdat ze ook niet meer zelf kon drinken door de pijn.
Ook kreeg ze nog 2 keer antibiotica (er werd nog steeds uitgegaan van een infectie)
Ik zelf had de hoop dat het de dag erna weer beter zou gaan en dat we haar weer mee naar huis mochten nemen.
Helaas ging het zondagochtend nog niet beter.
Wel kwam ze langzaam haar mandje uit om naar ons toe te komen.
Ben zo blij dat ze ons wel herkende.
Maar verder zat er geen energie in Wicky.
Ook had ze in de nacht opeens een bloedneus gekregen
De dierenarts zei dat ze eruit zag al een hondje van 10 en niet als een hondje van bijna 2 jaar.
Er werd besloten om op maandagochtend een foto te maken van de thorax (long, hart etc.), want het leek alsof ze een longbloeding had...
Helaas heeft ze de foto niet meer mogen halen...
Zondagavond om half 11 kregen we het vreselijke telefoontje..
We waren helemaal over onze toeren...
Het is zo stil in huis..
Geen Wicky die naar de deur rent als er post is...
Geen Wicky die vrolijk blaft als de bel gaat...
Geen Wicky die s'nachts lekker ligt te snurken...
Geen Wicky die lieve kusjes geeft...
Geen Wicky die jaloers bovenop ons springt als we te dicht bij elkaar in de buurt zitten...
Geen Wicky die 1001 gezichten trekt...
Zo zijn er wel honderden situaties waar we haar in missen...
Maar we moeten verder en het gaat heus ooit wel wennen, maar voorlopig niet...
Vandaag wordt ze gecremeerd (Ik dacht gisteren, maar dat was dus vandaag)...
We hebben een mooie urn uitgezocht die we zaterdag mogen ophalen.
We hebben haar ook nog gezien...
Ik twijfelde tot het laatste moment of ik dat wel wou, maar ben blij dat ik dat gedaan heb... Misschien kan ik het nu beter afsluiten...
Ik wou alleen niet meer bij haar weg en Werner moest me echt wegsleuren...
We zullen moeten wennen aan de stilte in huis, maar dat zal nog wel een tijd moeilijk blijven..
Morgen ga ik weer aan het werk... Dan kan ik mijn gedachten er even vanaf zetten.
