Iwaanidee

ik heb gekozen voor cremeren mijn vader overleed toen ik 11 was en die is bewust gecremeerd natuurlijk is er verdriet bij je nabestaanden als je overlijdt en verdriet verwerk je niet dat slijt en als dat verdriet gesleten is is mijn ervaring dat dan weinig mensen nog omkijken naar een graf en na 30 jaar op een kerkhof word een graf toch verwijdert of je moet bewust kiezen voor een verlenging

Begraven

Momenteel cremeren. maar alles kan nog veranderen

Cremeren

Begraven..

begraven
maar kan nog veranderen wie weet

Cremeren en dan uit laten strooien.

Maar mijn kinderen hebben zoiets van: misschien bedenk je je nog wel, want eigenlijk willen we wel een plekje waar we heen kunnen gaan

Cremeren, ga niet on de grond liggen rotten  8)

Begraven.. samen met mijn vriend in 1 graf

Cremeren

Cremeren of vriesdrogen (zou binnenkort ook hier in NL komen).
Het idee om door maaien opgegeten te worden :(

Cremeren + begraven   :tU:

Dus mijn urn wordt in een klein grafje geplaatst met
zo'n platte steen erop.

Cremeren

En waarom zouden jullie liever begraven of gecremeerd worden?
Cremeren lijkt mij helemaal niets, kan me vinger er niet opleggen
waarom het mij niets lijkt, het is meer een gevoelskwestie.
Ik vindt het ook wel fijn dat er na de dood nog een plekje is
waar je heen kunt gaan om iemand te herdenken naar diens overlijden.
Uiteraard kan dat ook naar een crematie, als ze tenminste niet zijn uitgestrooid,
maar bij een graf iemand herdenken doet voor mij meer dan iemand herdenken bij een urnenmuur.

Naaaah mijn opa, oma, oom liggen in een graf bij elkaar. Als ik bij het graf sta dan
denk ik wel aan ze maar er liggen lichamen die dood zijn. Hun geest ligt echt niet in
dat graf maar hangt om je heen als je aan ze denkt. (mijn geloof)

Mijn opa is op zee uitgestrooid. Afschuwelijk want inderdaad ik heb geen plek waar ik
hem kan herdenken, maar in de huiskamer heb ik een plekje waar zijn foto en een kaarsje
staat en als ik dan in gedachte met hem praat dan voel ik zijn aanwezigheid heel duidelijk.
Soms praat ik tegen hem en ruik ik zijn lichaamsgeur of hoor ik plotseling het lied van zijn
crematie of krijg ik een tinteling over mijn hele lichaam.

Ik doe geen van beiden wss, ik sta mn hele lichaam af aan de medische wetenschap

ik heb begraven gekozen... maar das denk ik ook meer omdat iedereen in onze familie begraven is..
maar met cremeren heb ik absoluut helemaal niks.. maar ja wie weet denk ik er over paar jaar wel heel anders over..

Citaat van: Iwan op 26 juni 2008, 14:05:40
Ik vindt het ook wel fijn dat er na de dood nog een plekje is
waar je heen kunt gaan om iemand te herdenken naar diens overlijden.

Dat kan bij cremeren ook!
Mijn moeder is gecremeerd en staat in een grafje in een Urnentuin. Daar kun je ook heen net zoals een begraafplaats.

Citaat van: Lynn op  8 november 2010, 11:09:20 Citaat van: Iwan op 26 juni 2008, 14:05:40 Ik vindt het ook wel fijn dat er na de dood nog een plekje is waar je heen kunt gaan om iemand te herdenken naar diens overlijden. Dat kan bij cremeren ook! Mijn moeder is gecremeerd en staat in een grafje in een Urnentuin. Daar kun je ook heen net zoals een begraafplaats. Ja dat kan ook nog natuurlijk... Maar ik vind het nog steeds helemaal niets dat mijn moeder zich wil laten cremeren.

Het nadeel van begraven vind ik dat de meeste graven ivm ruimte-gebrek na een jaar of 10 geruimd worden. Dan worden de stoffelijke resten op een soort knekelveld begraven, voor mijn gevoel is zo'n knekelveld net een massagraf. Het is heel moeilijk en vooral heel duur een graf voor langere tijd te "huren".
Bij cremeren heb je dat probleem veel minder, je kan uitgestrooid worden, begraven worden in een tuin of veld of in een muur geplaatst worden, waardoor er veel langer zekerheid is wat er met je resten gebeurt.

Eigenlijk hadden mijn man en ik voor cremeren en uitstrooien gekozen. Maar nu we kinderen hebben zijn onze gedachten veranderd. Ik wil nu dat de as van ons beiden ergens begraven wordt of in een muur wordt gezet totdat ons jongste kind 21 jaar is en dan laat ik de beslissing bij de kinderen wat er uiteindelijk met de resten moet gebeuren.
Ik ga er nl van uit dat na mijn dood, mijn lichaam en of mijn resten, voor mij niet meer van belang zijn, maar voor mijn nabestaanden wel; zij moeten door hun verdriet en rouwproces. Dus vind ik dat mijn nabestaanden het meeste recht hebben om te beslissen wat er met mij gebeurt. Maar wel pas als de jongste oud genoeg is om daarover mee te kunnen beslissen. Maar mocht ik nu al komen te overlijden en mijn man denkt dat het voor de kinderen beter is om mij te begraven zodat het verwerkingsproces voor hen gemakkelijker is, dan mag hij van mij afwijken van mijn ideen nu. Als de kinderen maar een plek hebben om heen te gaan zolang zij nog niet volwassen zijn.

Mijn eigen moeder is gecremeerd en daar heb ik vrede mee.
(Het maakte haar (en mijn broer) niet uit waar ze uitgestrooid werd, maar mij wel, ik had de voorkeur voor een plek waar zowel mijn moeder als ik speciale herinneringen aan hebben en voor die plek heb ik gekozen.)

Ik heb voor begraven gekozen omdat bijna al mijn familieleden begraven willen worden, en aangezien mijn opa en oma van mijn vaders kant en mijn vader ook begraven zijn was de keus voor mij niet zo moeilijk meer.

begraven dan kunnen we kinderen altijd mijn komen bezoeken als ze daar behoefte aan hebben, dan wel samen met mijn vriend in 1 graf

Ik wil gecremeerd worden. Heb een crematie van heel dichtbij meegemaakt en vond het zo mooi.. Ik vond het eerst een heel heftig iets, dat je verbrand wordt. Maar heel praktisch gezien is het toch goedkoper dan begraven, en ik heb dan toch liever dat ze me later ergens uitstrooien op een (of meerdere plaatsen) plaats waar ik graag kwam, dan dat ik een paar meter onder de grond lig met allemaal beestjes om me heen.

Cremeren vind ik eigenlijk mooier, dan neem je minder plaats in, maar ik word liever begraven. Heb de vreemde angst dat ik dood lijk maar het niet ben en dan ineens wakker word. Dan lijkt me zonder zuurstof komen te zitten toch iets fijner dan levend verbrand worden. Brrrr

Begraven.

Ik ben zo bang voor vuur dus dat idee vind ik akelig, ik weet wel dat je het dan niet meer voelt maar toch.
En ik weet ook als je je begraven bent je er niet zo uit blijft zien zoals nu maar toch, als ik naar mijn vriendin ga dan zie ik haar toch gewoon voor me zoals ze was en niet "verrot" en als je je laat cremeren en die urn staat daar dan heb ik dat beeld niet..

Maar van de andere kant, en dat weet mijn partner ook, hij moet zelf weten wat hij het liefst heeft, ik weet ook wel zo'n graf bijhouden is ook een karwei en  dat wil ook niet iedereen.. Ik houd nu het graf bij van mijn schoonmoeder en schoonvader, van een overleden oom van Leon en van de opa en oma van Leon ( buiten Leon is er geen familie meer die dat kan) en van de man van Leons tante (de tante leeft nog wel maar die kan ik met haar 85 jaar niet verplichten om alles bij te houden) dus dat is echt veel werk en ik ben blij als van van zijn opa en oma opgeruimd kan worden.