Zijn strips een serieus medium? Of kinderachtig en plat?
Ikzelf heb brede interesses, dus ook in strips. Van de Donald Duck naar Superman, maar ook From hell of I fight giants. Strips zijn voor mij serieus, maar er zitten veel vooroordelen aan vast.
Belangrijkst is dat de schrijver (en tekenaar) zich realiseren dat het vooral visueel is. Dat is tegelijk de beperking en de kracht, lange dialogen zijn uitgesloten maar op een pagina kan zonder ook maar één woord een heel verhaal verteld worden
Ik denk wel dat strips een serieus medium (kunnen) zijn, soms is het zelfs kunst.
Voor mij is er wel een verschil tussen 'kinder'strips, zoals Donald Duck en Suske en Wiske
die ook door volwassenen gelezen (kunnen) worden en volwassen stripboeken.
Tegenwoordig lees ik eigenlijk nog maar weinig stripboeken, maar vroeger verslond ik ze...
Suske en Wiske, de Rode Ridder, Familie Doorzon, Donald Duck las ik allemaal...
Ik kocht vroeger ook regelmatig strips op (rommel)marken, soms zaten daar ook wel perongeluk
stripboeken voor volwassenen bij met veel seks, maar die las ik toen niet echt ook omdat die
best wel moeilijk te begrijpen waren voor mij toen.
Ik denk dat strips wel een serieus medium kunnen zijn.
Het ligt er ook een beetje aan wat het uitdraagt. Strips worden nog vaak geassocieerd met kinderverhalen ala Donald Duck en Suske en Wiske. Of met platte verhalen door de seks.
Cartoons, een enkele strip zijn al veel serieuzer en volwassener.
Je ziet de tendens naar serieuzere strips maar dat wordt dan maar snel graphic novel genoemd. Waarom? Om de associatie met een kinderverhaal uit te sluiten?
Ik zelf hou niet van strips. Via strip wordt een verhaal verteld en ik vind een verhaal via strips heel beperkend omdat je eigen visuele kijk op het verhaal wordt ontnomen.
Cartoons hou ik wel van als ze scherp en soms ook als ze snedig zijn.
Ik denk dat daar nog wel een wereld ligt die wacht om ingevuld te worden.