Nieuws:

Toegang krijgen tot meer boards op het forum --> Ledengroepen

Hoofdmenu

De kinderen die in rook opgingen

Gestart door Iwan, 22 november 2016, 12:03:38

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Iwan



Citaat van: HLN.be


De kinderen die in rook opgingen: zus probeert mysterieuze verdwijning na 70 jaar nog altijd op te lossen

Maurice, Martha, Louis, Jennie en Bettie: vijf kinderen van de familie Sodder uit Fayetteville in het Amerikaanse West Virginia verdwenen op mysterieuze
wijze bij een brand in hun huis op kerstavond 1945. Waren ze dood? Maar waar waren hun lichamen dan? Of leefden ze nog?
De raadselachtige zaak werd nooit opgelost. Maar hun zus Sylvia bleef zoeken. En dat doet ze nu nog altijd, 70 jaar later.

Het tragische verhaal van de Sodders begint op de avond van 24 december 1945. Na het uitpakken van de kerstgeschenkjes gaan George, Jennie
en hun negen kinderen slapen (hun tiende was op dat moment in het leger). Maar om half één 's nachts rinkelt opeens de telefoon.
Jennie haast zich om op te nemen en hoort een onbekende vrouwenstem die haar naar iemand vraagt die ze niet kent.
Daarna volgt gelach en het klinken van glazen. Jennie vertelt de vrouw dat ze verkeerd verbonden is en gaat weer slapen.
Maar niet voor ze merkt dat beneden het licht nog aan is, de gordijnen nog open zijn en de voordeur niet op slot zit.
Ze sluit alles af, doet de lichten uit en kruipt weer in bed.

Even later hoort ze een klap op het dak en een rollend geluid, maar ze schenkt er verder geen aandacht aan. Een half uur later wordt ze wakker
door rook die de slaapkamer binnendringt. Samen met George gaat ze snel de kinderen zoeken, maar ze slagen er maar in met vier van hen
naar buiten te raken: John (23), Marion (17), George Jr. (16) en baby Sylvia (2). Vijf van de kinderen die op de bovenverdieping slapen;
Maurice (14), Martha (12), Louis (9), Jennie (8) en Betty (5), zijn onbereikbaar door het vuur, dat intussen de hele benedenverdieping
in lichterlaaie heeft gezet.

Vuur
George wil hen langs buiten proberen te redden en gaat op zoek naar zijn ladder om naar hun raam te klimmen. Maar die is nergens te vinden.
Dan krijgt hij het idee om met zijn vrachtwagen, waarmee hij kolen verkoopt, onder het raam te gaan staan en zo naar boven te klimmen.
Maar de truck start niet. Verscheidene buren die het vuur intussen hebben opgemerkt, bellen de plaatselijke brandweer, maar krijgen niemand aan de lijn.
Een van hen besluit dan maar naar het dorp te rijden, vier kilometer verderop, op zoek naar brandweercommandant F.J. Morris en zijn mannen.
Uiteindelijk zullen die pas om 8 uur 's morgens arriveren, maar tegen dan is het huis al gereduceerd tot een hoop rokende as.

Lichamen
George en Jennie gaan er van uit dat hun kinderen omgekomen zijn. Maar de hulpverleners slagen er niet in om hun lichamen te vinden.
Volgens Morris moet het vuur zó heet geweest zijn dat er niets van hen over is. De lijkschouwer verklaart hen enkele dagen later dood
en als oorzaak wordt een kortsluiting genoteerd. Daarmee wordt het dossier gesloten. Maar tegen die tijd beginnen de Sodders zich af te vragen
of hun kinderen écht niet meer in leven zijn.

Er waren namelijk nog méér vreemde elementen aan het verhaal. De rare man die enkele maanden ervoor op zoek naar werk was langsgekomen
en naar twee pas nagekeken zekeringkasten gewezen had met de woorden: 'die gaan ooit nog brand veroorzaken'. Of de makelaar die hen
een levensverzekering wilde verkopen en kwaad werd toen George weigerde: 'Je huis zal in rook opgaan. Je kinderen gaan eraan.
Je had maar niets slechts moeten zeggen over Mussolini.' George - een man van Italiaanse afkomst - had inderdaad geen goed woord over
voor de dictator en was al enkele keren in een verhitte discussie terecht gekomen in het dorp, waar een grote Italiaanse migrantenpopulatie woonde.

Crematorium
Daarop ging Jennie zelf op onderzoek uit. In een crematorium kwam ze te weten dat er van menselijke resten die twee uur in 2.000 graden gelegen hebben,
nog altijd beenderen overschieten. De brand in hun huis had 45 minuten geduurd. Een man van het telefoonbedrijf vertelde dat hun lijnen waren doorgeknipt,
niet doorgebrand. En opeens beseften ze ook dat als er inderdáád een kortsluiting was geweest, de elektriciteit uit geweest had moeten zijn tijdens de brand.
Maar het licht brandde.

En toen kwamen de meldingen dat de kinderen gezien waren. Een vrouw beweerde dat ze de vijf in een wegrijdende wagen had zien zitten terwijl de brand nog woedde.
Iemand anders beweerde dat ze de kinderen de volgende morgen een ontbijt had opgediend in een baanrestaurant, 80 kilometer verderop. En nog iemand zei
de kinderen gezien te hebben in het hotel waar ze werkte, een week na de brand, in het gezelschap van twee Italiaanse mannen en vrouwen.
De kinderen mochten niets zeggen.

Lege handen
Geen enkele van de meldingen bleek tot iets concreets te leiden. George reisde het hele land door en trok elke tip na die binnen liep, maar kwam altijd met lege handen thuis.
Zo bleek Martha níét in een klooster te zitten in St. Louis en waren de kinderen nooit bij verre familie in Florida geweest.

Dan arriveerde ineens een brief met de post. Het was 1968, meer dan twintig jaar na de brand. In de envelop - die uit Kentucky kwam - stak een foto van een twintiger.
Op de achterkant stond de cryptische boodschap 'Louis Sodder. Ik zie broer Frankie graag. Ilil Boys. A90132 or 35'. George en Jennie konden de gelijkenis tussen de jongeman
en hun zoon - die toen 9 was - niet ontkennen. Ze stuurden een privédetective naar Kentucky, maar die verdween zonder nog iets van zich te laten horen.



Zwart
"Onze tijd hier is bijna op", vertelde George later in een interview. "We zouden zo graag willen weten wat er precies gebeurd is. Zijn ze gestorven? Of leven ze nog?
En wat is er dan van hen geworden?" Hetzelfde jaar stierf hij, nog altijd hopend op een doorbraak in de zaak.

Jennie trok zich daarna terug in hun huis, bouwde er een groot hek rond en breidde de woning vervolgens uit met kamer na kamer.
Sinds de brand droeg ze alleen nog zwart en dat zou ze blijven doen tot haar dood in 1989.

Graven
Maar hun kinderen en kleinkinderen bleven verder graven in de mysterieuze zaak. Ze kwamen elk met hun eigen theorieën. Dat George geweigerd had bij de lokale maffia te gaan.
Of dat hij afgeperst werd en niet wilde toegeven. Of dat een bekende van het gezin de kinderen meegenomen had om hen te beschermen tegen iets. Keihard bewijs kwam er nooit.

Het jongste en laatst overlevende kind van de Sodders - Sylvia (73) - heeft de zoektocht ook nog altijd niet gestaakt. Zij gelooft niet dat haar broers en zussen dood zijn.
Ze schuimt het internet af op zoek naar clous en bespreekt de zaak met andere kenners. Hoewel ze nog maar 2 was op het moment van de brand,
heeft ze er levende herinneringen aan. Aan het vuur, het geschreeuw, haar vader die gewond raakte aan zijn arm. Maar dichter bij een oplossing van het raadsel kwam ze voorlopig niet.
"Ik ben graag de enige die praat;
het spaart tijd en voorkomt argumenten."

mary-kate

Dat snap je soms toch niet waar ze iedereen laten. In een diep bos kan je veel verbergen
Life can be so beautyfull
so follow your heart